ΑΝΑΠΤΥΞΗ, ΤΟ ΝΕΟ ΜΑΤΖΟΥΝΙ ΤΗΣ ΕΓΧΩΡΙΑΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ

   

Το βασικό χαρακτηριστικό της Ελληνικής πολιτικής είναι η καλλιέργεια μύθων. Οι μύθοι και τα ευχολόγια καταπίνονται εύκολα και αποδίδουν εκλογικά. Ο πολιτικός διάλογος όπως διεξάγεται στην Ελλάδα μέσω τηλεοπτικών πάνελ και πρωινάδικων προσφέρει την δυνατότητα στον καθένα να ισχυρίζεται ότι θέλει, χωρίς επαλήθευση και εν τέλει χωρίς κόστος. Στον πειρασμό των μύθων έχουν μπει κατά καιρούς όλα τα πολιτικά κόμματα στην Ελλάδα. Ο μύθος είναι το καλύτερο εργαλείο του λαικισμού. Τελευταίο δείγμα αποτελεί η καραμέλα της ανάπτυξης. Το πολιτικό σύστημα μπήκε για μία ακόμη φορά στον πειρασμό.

     Ξεκίνησε πρώτος ο Αντώνης Σαμαράς.....
Ανάπτυξη είπε. Μόνο έτσι θα σωθούμε. Μαγική λέξη που κλέβει την σκέψη του συντετριμμένου Έλληνα. Ηχεί στα αυτιά του ως συνταγή δια πάσαν νόσον. Στο επιχείρημα της ανάπτυξης εύκολα γλίστρησαν και άλλοι. Υπουργοί της απελθούσας κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ όπως ο κύριος Καστανίδης, κάνουν την «αυτοκριτική»  τους λέγοντας ότι η κυβέρνηση του Γιώργου Παπανδρέου είχε έλλειμμα αναπτυξιακής πολιτικής. Ως οπαδοί της ανάπτυξης εμφανίζονται ασμένως και τα κόμματα της Αριστεράς. Ασφαλώς η ανάπτυξη είναι το ζητούμενο για την Ελληνική οικονομία. 

     Εκείνο όμως που δεν έχουμε ακόμη ακούσει, είναι τι εννοεί ο καθένας από τους απόστολους της ανάπτυξης. Πως θα την πετύχουμε, τι πρέπει να κάνουμε στην πράξη για να αναπτυχθεί η οικονομία μας. Ποια μέτρα επιβάλλονται, ποιες παθογένειες εμποδίζουν την ανάπτυξη, ποιοι στόχοι πρέπει να τεθούν, πως κοστολογούνται, ποιος τελικά πληρώνει τον λογαριασμό.

Η γενικόλογη αναφορά στην ανάπτυξη δεν είναι τυχαία. Όσο δεν εξειδικεύεται ο όρος, δίνει τροφή σε φαντασιώσεις και ονειρώξεις επαγγελματικών ομάδων, συντεχνιών, κρατικοδίαιτων επιχειρηματιών, τραπεζιτών, πολιτικάντηδων, καναλαρχών, συνδικαλιστών, οι οποίοι πίσω από την μαγική λέξη, βρίσκουν διέξοδο στο δικό τους, ενίοτε προσωπικό τους πρόβλημα και φυσικά θεωρούν πως τους ανήκει μεγάλο μέρισμα από τα οφέλη της ανάπτυξης.

      Μέσα σε αυτό το θολό τοπίο λοιπόν η ΓΕΝΟΠ της ΔΕΗ θεωρεί ότι ανάπτυξη είναι να μειωθούν τα τιμολόγια της ΔΕΗ και να μην πουληθεί καμία δραστηριότητα ή περιουσιακό στοιχείο της εταιρίας αλλά και των υπολοίπων ΔΕΚΟ. Οι επιχειρηματίες θεωρούν ως ανάπτυξη την ανεξέλεγκτη χρηματοδότησή τους από Ευρωπαικά προγράμματα, την συρίκνωση των φόρων και την εξαφάνιση κάθε προστασίας των εργαζομένων. Τα ΜΜΕ περιμένουν ξανά την κρατική διαφήμιση για να αναπτυχθούν και ασφαλώς οι εργολάβοι περιμένουν να τους αναθέσει το κράτος χρήσιμα και άχρηστα έργα, για να αναπτυχθεί η χώρα και να μειωθεί η ανεργία και το άγχος τους. Οι συντεχνίες των ελευθέρων επαγγελματιών προσδοκούν ότι η «ανάπτυξη» θα περιορίσει την απώλεια των κεκτημένων τους, ενώ οι δημόσιοι υπάλληλοι βλέπουν  το δικό τους μέρισμα ανάπτυξης στην αύξηση και πάλι των μισθών τους που καταβαραθρώθηκαν. 

    Ο κύριος Σαμαράς κλείνει το μάτι σε όλους αυτούς. Δεν χαλάει το χατίρι κανενός. Ο μύθος Σαμαρά αορίστως διατυπωμένος δεν αφήνει κανέναν παραπονεμένο . Το ίδιο και όλοι όσοι από το ΠΑΣΟΚ εσχάτως διαρρηγνύουν τα ιμάτιά τους για την ανάπτυξη για να διασωθούν πολιτικά. Το ίδιο και η Αριστερά που επίσης αγαπάει την ανάπτυξη. 

      Κανείς όμως δεν μας εξηγεί πως θα γίνει ανάπτυξη αν δεν μειώσουμε το διεφθαρμένο και υπερτροφικό κράτος, την γραφειοκρατία, την σπατάλη στο δημόσιο. Πως θα μειώσουμε το κόστος υπηρεσιών, τι θα γίνει με τα κλειστά επαγγέλματα, πως θα γίνει ανταγωνιστική η Ελληνική επιχειρηματικότητα, πως θα εξοικονομήσουμε πόρους και κυρίως πως θα ισοσκελίσουμε τους προυπολογισμούς μας, ή ακόμη καλύτερα, πως θα πετύχουμε πρωτογενή πλεονάσματα, χωρίς να μειώσουμε τις δαπάνες μισθοδοσίας και επιδότησης των ταμείων κύριας και επικουρικής ασφάλισης. Κανείς δεν μας λέει πως θα γίνει αναδιάρθρωση της αγροτικής παραγωγής ώστε να φύγουμε από την λογική της κλοπής των ευρωπαικών επιδοτήσεων. 
    Η εποχή που ζούμε δεν ευνοεί τους μύθους. Καταρρέουν γρήγορα και μας φέρνουν σε πιο δύσκολη θέση. Η επαγγελλόμενη ανάπτυξη θέτει διλήμματα στα οποία πρέπει να απαντήσουμε ως κοινωνία συντεταγμένα. Όποιος θέλει να κάνει σημαία του την ανάπτυξη, οφείλει να εξηγήσει τι εννοεί και πως θα την πετύχει. Ιδίως ο κύριος Σαμαράς που επιδιώκει με την ανέξοδη αναφορά του στην ανάπτυξη, να αναλάβει την διακυβέρνηση της χώρας.
      Αλλιώς, θα πρόκειται για έναν ακόμη μύθο της Ελληνικής πολιτικής πραγματικότητας, που θα λειτουργήσει ως πρόσκαιρο ματζούνι στις βαριές παθογένειες της Ελληνικής οικονομίας. Το κόστος όμως της πραγματικής θεραπείας θα γίνει τότε, ακόμη πιο δυσβάστακτο.