ΓΝΩΜΕΣ

Folie de grandeur 
ΤΟΥ ΜΑΚΗ ΒΟΪΤΣΙΔΗ
Επιτρέπει η ελληνική νομοθεσία να κάθονται δέκα άνθρωποι στην είσοδο του Γενικού Λογιστηρίου και να εμποδίζουν με το «έτσι θέλω» τη λειτουργία μιας ολόκληρης υπηρεσίας; Να μπουκάρουν στο γραφείο του δημάρχου Θεσσαλονίκης και να τον προπηλακίζουν; Να αποκλείουν το ΧΥΤΑ και να πνίγουν την πόλη στα σκουπίδια; Φυσικά όχι, αλλά όλα αυτά, και ακόμη χειρότερα, τα επιτρέπει το «δίκιο του εργάτη». Και πόθεν προκύπτει ποιο είναι το «δίκιο του εργάτη»; Ποιος το θεσπίζει; Με ποια διαδικασία; Ποιος αναλαμβάνει να το προσδιορίσει;


Καλά τώρα, φτάσαμε στα ψιλά γράμματα. Οποιος Φωτόπουλος, Λυμπερόπουλος, Μπαλασόπουλος γουστάρει ............


να παραστήσει το λαϊκό αγωνιστή, βάζει μπροστά το «δίκιο του εργάτη» και αναζητεί τις δικές του δέκα μέρες folie de grandeur (τρέλα του μεγαλείου, μεγαλομανία). Φυσικά, σε περιβάλλον πλήρους ασφάλειας. Γιατί ό,τι κι αν συμβεί, από κατάληψη διοδίων μέχρι ξυλοφόρτωμα, η ποινική αντιμετώπιση εξαντλείται σε μια εισαγγελική εντολή ρουτίνας για προκαταρκτική εξέταση. Το χαρτί μπαίνει σε κάποιο αστυνομικό συρτάρι και δε βγαίνει ποτέ. Ετσι φτάσαμε στο σημείο να έχουμε βιαιοπραγίες μπροστά στις κάμερες. Αλλά κι αν τυχόν το χαρτί βγει από το συρτάρι, θ' αναλάβει το μισό πολιτικό φάσμα και σύσσωμο το δημοσιογραφικό να πείσει ότι πρόκειται για «ποινικοποίηση της συνδικαλιστικής δράσης». Αυτό γίνεται σχεδόν σαράντα χρόνια τώρα. Η ίδια υποκρισία. Η ίδια περιφρόνηση για τη νομιμότητα. Οι ίδιοι άνθρωποι. Τα ίδια επιχειρήματα. Η ίδια «αγωνιστική» μπεσαμέλ. Μην παραξενευτείτε. Τα ίδια θα πουν κι αν τυχόν αύριο βρεθεί ποιοι παλικαράδες χτύπησαν τον Δανιηλίδη στη συνεδρίαση της ΚΕΔΕ. Ναι, δεν ήταν καθωσπρέπει, λες και αυτά τα πράγματα κρίνονται με όρους σαλονιού, αλλά τι να κάνουμε; Οι ακραίες συνθήκες δικαιολογούν ακραίες συμπεριφορές.


O τρόπος και μόνο με τον οποίο όλες αυτές οι μορφές του ελληνικού συνδικαλισμού διαχειρίζονται το συνδυασμό ξαφνικής προβολής και ισχυρής εξουσίας αποτυπώνει μια πτυχή του πολιτισμικού ελληνικού δράματος. Αυτοί οι άνθρωποι δε βρέθηκαν τυχαία εκεί όπου βρέθηκαν. Βρέθηκαν επειδή κάποιες χιλιάδες εκλέκτορες τους έστειλαν εκεί. Γιατί αυτό το θράσος, αυτή η προπέτεια, αυτή η τζάμπα μαγκιά ανταποκρίνεται στον αξιακό κώδικα, στην αντίληψη για το επάγγελμα και, κυρίως, στην αισθητική τους. Περισσότερο από κακοί συνδικαλιστές, είναι εικόνες μιας φθίνουσας κοινωνίας. Χωρισμένης σε αλληλοσπαρασσόμενες, αυτιστικές ομάδες, οι οποίες αγνοούν απολύτως το δημόσιο συμφέρον, την ίδια στιγμή που το επικαλούνται.


Εντέλει, ποιος θα σώσει μια χώρα που δε θέλει να σωθεί;