ΤΟΥ ΜΑΚΗ ΒΟΪΤΣΙΔΗ
Γιατί καθόμαστε και χαλάμε τις καρδιές μας; Εάν πράγματι η Ελλάδα τελεί υπό κατοχή, όπως λέει η δημεγερτική κραυγή των καιρών, δεν επιτρέπονται δεύτερες σκέψεις. Η κατοχή δε συμψηφίζεται με ρυθμίσεις χρεών. Και η εθνική αξιοπρέπεια δεν παζαρεύεται ούτε με ευρωπαϊκές επιδοτήσεις ούτε με τον ουρανό και τ΄ άστρα. Συνεπώς, όσοι βλέπουν μπροστά τους τεθωρακισμένα της Βέρμαχτ και νομίζουν ότι στο κτίριο Berlaymont των Βρυξελλών σχεδιάζουν ό,τι σχεδίαζαν πριν εβδομήντα χρόνια στο Reichstag του Βερολίνου, δεν έχουν παρά.........
να συμπληρώσουν τη σκέψη τους. Να απαλλαγούμε από τους «κατακτητές»; Εύκολο και μακάρι όλες οι εθνικές κατοχές να ήταν τόσο απλή υπόθεση όπως η «κατοχή» της Ελλάδας από τη «χούντα του ΔΝΤ και της Ευρωπαϊκής Ενωσης».
 Αύριο το πρωί λέμε στην τρόικα να μας απαλλάξει από την παρουσία της, κηρύσσουμε στάση πληρωμών και ανακτούμε πλήρως την εθνική κυριαρχία. Τι θα ακολουθήσει, είναι άλλη συζήτηση. Αλλά είπαμε: Οταν το πρόταγμα είναι η «απελευθέρωση» της χώρας από την ξένη κατοχή, καμιά θυσία δεν είναι αρκετή.
Παραμυθάδες. Οχι χαρισματικοί. Και ούτε καν γραφικοί. Σε κάποιες περιπτώσεις, και επικίνδυνοι. Γιατί εφαρμόζουν την τυπική φόρμουλα των δημαγωγών. Απευθύνονται στο θυμικό στοιχείο του ακροατηρίου τους, ελέγχουν την απόγνωση και την οργή του, το εμποδίζουν να φιλτράρει τα συναισθήματα μέσα από τη λογική. Του περιγράφουν πόσο άσχημα είναι τα πράγματα, του κατασκευάζουν εχθρούς, χωρίς να του εξηγούν πώς φαντάζονται τον κόσμο αύριο. Αρνούντα,ι αλλά δεν προτείνουν. Καταστρέφουν χωρίς να δημιουργούν. Διαλύουν χωρίς να συνθέτουν. Και ένας λαός που ενθαρρύνεται να σκέφτεται μόνο με την ψυχή, εύκολα γίνεται παιχνιδάκι στα χέρια ενός ανθρώπου ή μιας οργανωμένης ομάδας ανθρώπων που έχει τόση σχέση με τη δημοκρατία όσο οι Βεδουίνοι της Σαχάρας με το άνορακ του Αμούδσεν.
Η Ελλάδα δεν τελεί υπό κατοχή. Βρίσκεται, όμως, στο χείλος μιας χρεοκοπίας που υπερβαίνει την οικονομία. Είναι χρεοκοπία πολιτική, κοινωνική, πολιτισμική. Καταρρέει η αντίληψη που ανέκαθεν σκιρτούσε αλλά μέσα στο θερμοκήπιο της μεταπολίτευσης βρήκε ιδανικές συνθήκες για να αναπτυχθεί. Οτι όλοι δικαιούνται τα πάντα και το πολιτικό σύστημα υπάρχει για να μας τα εξασφαλίζει. Συντάξεις χωρίς ένσημα, αποζημιώσεις χωρίς ζημίες, επιδοτήσεις χωρίς επενδύσεις, εργασία χωρίς αξιολόγηση, παιδεία διά της ισοπεδώσεως. Μόνο που το σύστημα έφτασε στα όριά του και σήμερα πρέπει να διαλέξουμε τι θέλουμε. Απλώς, για λόγους εντιμότητας, όσοι ονειρεύονται την Ελλάδα στον τρίτο κόσμο, οφείλουν να το πουν. Χωρίς μαλλιά στη γλώσσα.