Ο αριθμός των συντηρούμενων από το δημόσιο δημοσιογράφων είναι πλέον πολύ μεγαλύτερος, άλλωστε πάντοτε πάντοτε στα δημόσια μέσα εργαζόταν υπεράριθμο προσωπικό και ιδίως δημοσιογράφοι καταλαμβάνοντας ενίοτε περισσότερες από μία θέσεις και αμοιβόμενοι με περισσότερους από έναν μισθούς. Επικρατούσε όλα τα προηγούμενα χρόνια μία αντίληψη χαλαρότητας ή και κατάχρησης σχετικά με τους όρους εργασίας και τα ύψη των αμοιβών, ενώ τα δημόσια ΜΜΕ διοικούνταν με όρους δημοσίων σχέσεων και ρουσφετιού προς τους εκάστοτε ημετέρους. Οι τραγικοί ισολογισμοί των δημόσιων ΜΜΕ δεν προβλημάτισαν ποτέ κανέναν. Κάθε απίθανος παραλογισμός ονομάστηκε "κεκτημένο" και ουδείς διανοούνταν να φέρει αντίρρηση. Πληροφορούμαστε για παράδειγμα ότι οι εργαζόμενοι των δημόσιων και δημοτικών ΜΜΕ της Θεσσαλονίκης παίρνουν κανονικά τον μισθό τους όταν κάνουν στάση εργασίας ή τεχνηέντως αναπληρώνουν τις αποδοχές που χάνουν με άλλους τρόπους. Δεν αφαιρούνται δηλαδή οι ώρες που δεν εργάζονται ασκώντας το νόμιμο δικαίωμα της απεργίας. Αυτό συμβαίνει και τους τελευταίους μήνες που οι δημοσιογράφοι κάνουν συνεχόμενες στάσεις εργασίας διαμαρτυρόμενοι για το μισθολόγιο και τα νέα μέτρα. Ακούστηκε μάλιστα ως δικαιολογία ότι αυτό γίνεται για λόγους εθίμου!
Ήθη και έθιμα ενός άλλου κόσμου. Του κόσμου του Δημοσίου και των δημόσιων ΜΜΕ της Θεσσαλονίκης. Σήμερα όμως που οι συνάδελφοί τους των ιδιωτικών ΜΜΕ βιώνουν την σκληρή πραγματικότητα της απόλυσης και της κατάρρευσης όλου του κλάδου, τέτοιου είδους συμπεριφορές και "έθιμα" μόνο οργή μπορούν να προκαλέσουν.
Συγχαρητήρια για το πολύ ωραίο άρθρο σας.
ΑπάντησηΔιαγραφήΔυστυχώς, τα δημόσια ΜΜΕ δεν αρκέστηκαν να υπηρετούν την κοινωνία και αποτέλεσαν τόπο συναλλαγής μεταξύ της εξουσίας και των ημετέρων. Οι υπεράριθμοι υπάλληλοι, οι υπέρογκες αμοιβές, τα "κεκτημένα δικαιώματα", δημιούργησαν μια ομάδα προνομιούχων εργαζομένων οι οποίοι ειδικά σήμερα προκαλούν το δημόσιο αίσθημα.
Οι όποιες μεταβολές πάντως, δεν θα πρέπει να αντιμετωπίζονται αρνητικά, αλλά σαν μια αποκατάσταση του αισθήματος του δικαίου. Η απώλεια εισοδημάτων,και εξουσίας δεν είναι ευχάριστη για κανέναν. Ωστόσο, αν η σωτηρία της πατρίδας είναι το μείζον, η αποκατάσταση του αισθήματος του δικαίου αποτελεί την προυπόθεση για ενότητα και αλλαγή ώστε οι θυσίες να πιάσουν τόπο.Επίσης, η πόλωση μεταξύ ιδιωτικού και δημοσίου μόνο κακό κάνει διότι αυτό που απαιτείται είναι θυσίες από όλους.