ΤΙ ΔΕΝ ΚΑΤΑΛΑΒΕ Ο ΚΥΡΙΟΣ ΠΟΛΥΖΩΓΟΠΟΥΛΟΣ

Ο κύριος Πολυζωγόπουλος είναι ένας άνθρωπος που έχει βοηθήσει πολύ την παράταξή του. Ηγέτης επί χρόνια της ΓΣΕΕ, με εξαιρετικές ικανότητες σε εκλογικές διαδικασίες, έπαιξε σημαντικό ρόλο στην ανάπτυξη του συνδικαλιστικού κινήματος και στην διαμόρφωση του φαινομένου του "κυβερνοσυνδικαλισμού". Προσέφερε σημαντικές υπηρεσίες στο ΠΑΣΟΚ, ενώ η συμβολή του στην επικράτηση του Γιώργου Παπανδρέου έναντι του Ευάγγελου Βενιζέλου, ήταν καθοριστική.

     Σήμερα λοιπόν, ο κύριος Πολυζωγόπουλος εξέδωσε μία πεντασέλιδη ανακοίνωση, καταγγέλλοντας τον Γ. Παπανδρέου για την συμμετοχή του ΠΑΣΟΚ στην κυβέρνηση Παπαδήμου. Χαρακτηρίζει τις κινήσεις του κ. Παπανδρέου που οδήγησαν στην σημερινή κυβέρνηση στην οποία «συμμετέχουν ακροδεξιοί», ως «τεράστιο πολιτικό ατόπημα» για το οποίο ο ίδιος φέρει ευθύνη. «Ατόπημα που δημιουργεί τεράστιες σκιές στην ιστορία και την πορεία της παράταξης και θα έχει τραγικές συνέπειες για το μέλλον της», Για τις αποφάσεις αυτές δεν τον εξουσιοδότησε κανένα όργανο του ΠΑΣΟΚ, ούτε τις επέβαλε καμία ανάγκη της χώρας, τονίζει ο κ. Πολυζωγόπουλος.

   Φαίνεται, ο έμπειρος συνδικαλιστής δεν κατάλαβε ακόμη τι συμβαίνει....

     Δεν θέλει να παραδεχθεί ότι η χώρα και με την δική του ευθύνη βρίσκεται εδώ που είναι σήμερα.
  Εξακολουθεί να ερμηνεύει τα πράγματα μέσα από την λογική των κομματικών συσχετισμών και σηκώνει την παντιέρα της δημοκρατικής παράταξης ως θεματοφύλακας και εκφραστής της τάχα,μόνο και μόνο για να παίξει ρόλο την επόμενη ημέρα στο ΠΑΣΟΚ. Επιχειρεί να διεγείρει τα αντανακλαστικά των πολιτών που παραδοσιακά στηρίζουν τις δυνάμεις της κεντροαριστεράς, με σκοπό να δυναμιτίσει την προσπάθεια της νέας κυβέρνησης και της χώρας συνολικά, να βγει από τα αδιέξοδα στα οποία την καταδίκασαν οι πολιτικές συμπεριφορές της μεταπολίτευσης.

    Είναι γνωστό, ότι εδώ και πολλά χρόνια τα ανώτερα κλιμάκια των συνδικαλιστικών φορέων της χώρας, εκπροσωπούν μόνο τις ΔΕΚΟ, τις τράπεζες,  τον στενό δημόσιο τομέα, και κυρίως τον εαυτό τους.

Κατάφερναν ωστόσο, εκμεταλλευόμενοι το φαύλο πελατειακό πολιτικό σύστημα, να επιβάλουν πολιτικές, να ρυθμίζουν τις κυβερνητικές εξελίξεις και να εξασφαλίζουν παροχές και επιδόματα για τους ευνοούμενους υπηκόους τους σε βάρος όλων των άλλων. Χαρακτηριστικότερο παράδειγμα η Ολυμπιακή.

  Οπαδοί του κράτους πατερούλη, της διαίρεσης των κοινωνικών ομάδων και της ήσσονος προσπάθειας, ζητούσαν και επέβαλαν στις πολιτικές ηγεσίες,  να συνδιοικούν τις επιχειρήσεις του ευρύτερου δημόσιου τομέα και εν τέλει να συνδιοικούν την χώρα.

   Κυρίως όμως, κατάφερναν να παίζουν κυρίαρχο ρόλο οι ίδιοι οι συνδικαλιστές, στην διαμόρφωση των πολιτικών προγραμμάτων των κομμάτων, -μηδενός εξαιρουμένου- και να προωθούνται ως χρυσές μεταγραφές, στα έδρανα του κοινοβουλίου και ενίοτε της κυβέρνησης.  Το πολιτικό σύστημα είχε τους καλύτερους πελάτες. Οι συνδικαλιστές στρατηγοί εξασφάλιζαν τα «κουκιά» σε δεκάδες ασήμαντους  ή μεσαίου βεληνεκούς πολιτικούς, με τίμημα την ικανοποίηση κάθε λογικού ή παράλογου αιτήματος του «κινήματος». Τοποθετώ την λέξη κίνημα σε εισαγωγικά γιατί ο συνδικαλισμός τα τελευταία 20 – 30 χρόνια δεν είχε κινηματικό  χαρακτήρα. Ήταν απλή συναλλαγή. Συναλλαγή. Όχι διαπραγμάτευση. Αλλιώς δεν θα είχαμε χάσει το μέτρο μεταξύ δικαιωμάτων και υποχρεώσεων. Δεν θα είχαμε φτάσει στο κωμικοτραγικό σημείο να μην ξέρουμε πόσοι άνθρωποι δουλεύουν στον ευρύτερο δημόσιο τομέα, πόσοι άνθρωποι συνταξιοδοτούνται από το κράτος. Δεν θα οργιζόμασταν κάθε φορά που οι εφοριακοί ή οι καθηγητές και οι δάσκαλοι κάνουν τις γενικές συνελεύσεις τους εντός ωραρίου κλείνοντας το μαγαζί. Δεν είναι τυχαίο ότι όλοι οι γνωστοί συνδικαλιστές είναι παράλληλα και κομματικά στελέχη. Πολυζωγόπουλος, Πουπάκης Πατάκης Φωτόπουλος, Λυμπερόπουλος και τόσοι άλλοι, είχαν πάντοτε σημαντική θέση και λόγο σε όλα τα κόμματα από όλο το πολιτικό φάσμα.

   Όλες αυτές οι στρεβλώσεις και οι παράλογες ανισορροπίες του πολιτικού μας συστήματος σήμερα απειλούνται.  Φαίνεται ότι η εποχή της συνδιοίκησης των ΔΕΚΟ και του κράτους ολόκληρου, τελειώνει. Και αυτό δεν αρέσει στις συνδικαλιστικές ηγεσίες όλων των αποχρώσεων, γαλάζιων πράσινων και κόκκινων, που ωφελήθηκαν όλα αυτά τα χρόνια. Αυτό όμως που χαρακτηρίζει ο κύριος Πολυζωγόπουλος ως «ατόπημα», δεν είναι τίποτε άλλο, από αυτό που επιτάσσει η κοινή λογική και κυρίως το συμφέρον της χώρας. Ίσως αυτό δεν κατάλαβε  ο πρώην πρόεδρος της ΓΣΕΕ.