ΤΟ ΠΑΣΟΚ ΣΤΗ ΝΕΑ ΕΠΟΧΗ - ΑΣ ΠΟΥΜΕ ΜΕΡΙΚΕΣ ΑΛΗΘΕΙΕΣ

Στο ΠΑΣΟΚ κάποιοι φαίνεται να βιάζονται. Με αιχμηρές τοποθετήσεις, κείμενα ιδεών, διακηρύξεις αρχών, προσκλητήρια για την ανασύνταξη της κεντροαριστεράς…. Απ’ όλα έχει ο μπαξές. Όλα αυτά είναι καλά και θεμιτά. Και οι φιλοδοξίες κάποιων να ηγηθούν θεμιτές επίσης. Το θέμα είναι ποιος θα είναι ο φορέας, το σώμα στο οποίο θα ηγηθούν. Ας πούμε μερικές αλήθειες για το  ΠΑΣΟΚ που ισχύουν απολύτως και για την ΝΔ.

Τα κόμματα μέχρι σήμερα λαφυραγωγούσαν το κράτος. Οι πελατειακές σχέσεις καθόριζαν το αποτέλεσμα των εκλογών και την τύχη της χώρας. Τα κόμματα έμαθαν να βλέπουν το κράτος ως μία αγελάδα για άρμεγμα......
της οποίας το γάλα υπόσχονταν στους εθισμένους ψηφοφόρους τους.
 Οι ψηφοφόροι έμαθαν να βλέπουν το κράτος ως κάτι ξένο και εχθρικό προς αυτούς, ενώ τα κόμματα ως πρεσβευτές τους, ως διαμεσολαβητές τους προς την εξουσία. Έτσι γεννήθηκε η πολυνομία, η ατιμωρησία. Έτσι δημιουργήθηκε αυτή η ενοχλητική ανοχή στην διαφθορά και στην παρανομία. Βαφτίστηκε επιείκεια  του κράτους απέναντι στην αυθαιρεσία για να είμαστε όλοι εντάξει.

Αυτή η πραγματικότητα έκανε τα κόμματα να παραμερίζουν τις διαφορές,  ιδεολογικές και πολιτικές, που εμφανίζονταν στο εσωτερικό τους μπροστά στην προοπτική κατάληψης της εξουσίας. Η ανατριχιαστική ρήση Αβέρωφ για τα πρόβατα και το μαντρί έμεινε στην ιστορία.

Σήμερα φαίνεται να αναπτύσσεται μία διάθεση κανιβαλισμού κατά του Γιώργου Παπανδρέου. Η συνταγή είναι γνωστή. Δοκιμάστηκε επιτυχώς,  χρόνια τώρα. Διώχνουμε τον ως τότε αρχηγό, του φορτώνουμε όλες τις αμαρτίες του πολιτικού συστήματος, δηλώνουμε με παρρησία   ότι κάναμε την αυτοκριτική μας και ζητάμε αναβαπτισμένοι πλέον την ψήφο του λαού, ο οποίος για κάποιον περίεργο λόγο μας τη δίνει και ξαναγινόμαστε κυβέρνηση, οι ίδιοι ακριβώς, χωρίς τον όμως προηγούμενο αρχηγό και το επιτελείο του. Αυτήν την δοκιμασμένη συνταγή εφάρμοσε με επιτυχία το ΠΑΣΟΚ στην διαδοχή Σημίτη και η Νέα Δημοκρατία στην διαδοχή Καραμανλή. Παπανδρέου και Σαμαράς εμφανίζονταν να προέρχονται σχεδόν από παρθενογένεση. Η αλήθεια είναι ότι οι άνθρωποι στο κόμμα ήταν πάντα οι ίδιοι. Η ανανέωση του στελεχιακού δυναμικού υπήρξε σε κάποιον βαθμό αλλά δεν ακολουθούσε τις απαιτήσεις της κοινωνίας. Ενώ οι αρχηγοί και τα επιτελεία τους άλλαζαν οι κλειδοκράτορες παρέμεναν ακλόνητοι. Επαγγελματίες συνδικαλιστές είχαν καταλάβει καίριες θέσεις στους μηχανισμούς των κομμάτων, κρατικοδίαιτοι επιχειρηματίες ευνοούσαν την ανέλιξη κάθε τυχάρπαστου, κομματικά στελέχη με διαβατήριο την συμμετοχή τους στο ΠΑΚ!  απαιτούσαν να έχουν λόγο στην στελέχωση του κράτους.

Από την πρώτη μέρα ήταν σαφές ότι ο μεγαλύτερος εχθρός της κυβέρνησης Παπανδρέου ήταν το ίδιο το ΠΑΣΟΚ. Και δεν αναφέρομαι στους ψηφοφόρους,  αλλά σε αυτούς που θεωρούν ότι τους ανήκουν δικαιωματικά τα κλειδιά του κόμματος. Αυτό ακύρωσε κάθε μεταρρυθμιστική προσπάθεια πλην ελαχίστων που ήταν επιβεβλημένες έτσι κι αλλιώς. Αυτό στελέχωσε πολλές από τις διοικήσεις των ΔΕΚΟ, των Νοσοκομείων των δημοσίων οργανισμών. Τα (πολλά) κρατικοδίαιτα στελέχη και οι μεγαλοσυνδικαλιστές καθυστερούσαν ή ακύρωναν στην πράξη την πολιτική που χάρασε ο Πρωθυπουργός και το Υπουργικό Συμβούλιο. Αποδείχθηκε τελικά ότι το πρόβλημα δεν είναι μόνο η αλλαγή της ηγεσίας αλλά η αλλαγή των ίδιων των κομμάτων.

Το ίδιο σίριαλ φαίνεται ότι πάμε να ξαναδούμε. Αλλαγή αρχηγού, αρκετή ανέξοδη αυτοκριτική και….. ξανά προς την δόξα τραβά.

Σήμερα όμως λεφτά δεν υπάρχουν. Και οι διαχωριστικές γραμμές είναι πιο έντονες από ποτέ. Το χάσμα  προιόντος του χρόνου μεγάλωσε. Σήμερα για παράδειγμα ΠΑΣΟΚ είναι και ο Φωτόπουλος, ΠΑΣΟΚ και ο Μόσιαλος. Όμως τώρα που πρέπει να επιλέξουμε κόσμους, να πάρουμε θέση καθαρή, τώρα  που το διακύβευμα είναι  τεράστιο και οι λεπτομέρειες έχουν σημασία, είναι αδύνατο να συνυπάρξουν τόσο αντίθετες φωνές. Η πλειοψηφία ας επικρατήσει θα πει κάποιος. Σύμφωνοι. Αλλά τότε το μήνυμα δεν θα είναι καθαρό.  Θα είναι και πάλι εκείνο το θολό επικό λαικίστικο σάλπισμα  για κατάληψη της εξουσίας που ακούσαμε τόσες και τόσες φορές στο παρελθόν. Και που δεν πείθει πλέον κανέναν πολίτη εκτός κόμματος.

Αν το ΠΑΣΟΚ και το πολιτικό σύστημα συνολικά θέλουν να επιβιώσουν, πρέπει να απευθυνθούν στην κοινωνία. Όχι στο κομματικό ακροατήριο. Και όποιος αντέξει….